Wat Colombianen uit de kerk krijgt

Het is begin juli in het kleurrijke dorpje Guatapé, ongeveer drie uur rijden buiten de Colombiaanse stad Medellín. Nog licht ontwenning loop ik met mijn dagrugzak door het Colombiaanse feestgedruis. Het is warm hier, zoals het vaak warm is in Colombia en ik slenter door de straten van Guatape. Overal waar ik kijk hangen Colombiaanse vlaggen; vandaag is Una dia mas importante voor Colombia. Een belangrijke dag voor de nationale volkssport voor alle Colombianen (of eigenlijk moet ik zeggen zuid-amerikanen), iedereen doet mee: jong en oud, man of vrouw, arm en rijk, het maakt niet uit. Ik heb het natuurlijk over voetbal, de copa del mundo domineert mijn reis. Overal waar ik kom staat de tv of radio aan (zonder geluid) en je voelt de spanning in de lucht hangen. Hoewel ik zelf nooit een grote voetbalfan ben geweest is er hier niet aan te ontsnappen, en zodra de wedstrijd begonnen is schaar ik me op een overvol terras, nodig een Colombiaan uit Cali uit voor een biertje en deel de naïeve doch hoopvolle mening dat de Colombianen instaat zijn om de Engelse het wereldkampioenschap uit te schoppen.


De weken die geleid hebben tot deze zonnige middag in Guatape waren fantastisch maar weerbarstig. Waar backpacken uitgegroeid is tot een passie van vele millenials zorgt een cultuurverandering van Nijmegen naar Bogota, van scriptie naar hosteldorm toch voor de nodige dagen aanpassing. Een nieuwe taal, nieuwe mensen en het delen van je slaapkamer met andere backpackers is een struggle die vele beginnende solo-backpackers voelen. Waar zij die thuis blijven denken dat de grootste uitdaging voor een solo-backpacker eenzaamheid is, zou ik zeggen dat dit eerder het tegenovergestelde is, ruimte voor jezelf vinden, het verwerken van alle indrukken. De dagen in Bogota stonden in het van acclimatiseren en door een gelukkige ontmoeting met een journalist, het ontdekken van de Colombiaanse keuken. Mijn trip naar Medellin werd gevormd door het bruisende leven in deze partystad. Door het fantastische klimaat en de feestjes die tot diep in de ochtend doorgaan wordt Medellin de stad van de eeuwige lente genoemd. Met een modern metrologische karakter is deze stad uitgegroeid tot het grootste succesverhaal van Colombia. Waar de straten van Medellin vroeger gedomineerd werden door de handlangers van Pablo Escobar, zie je nu de ene tech start-up na de andere uit de grond komen. Uber, metroverbindingen en tientallen vegetarische restaurantjes maken van deze voormalige gevaarlijkste stad ter wereld, een backpackers Paradise. Colombianen zijn zich erg bewust van hun geschiedenis, en de veerkracht van dit volk wordt mooi samengevat door een aantal slimme marketing mensen die het wereldwijde Colombiaanse imago van “gevaarlijk land” uitgebuit hebben door de slogan te bedenken: “Colombia: the only risk is wanting to stay”.


Al deze ervaringen zat ik te overdenken op een bankje voor de kerk in Guatapé, vlak voor de wedstrijd op dat terras. Mijn blik werd gegrepen door al deze mensen die de kerk inliepen. De kerk was aan de nok toe gevuld met Colombianen en mijn interesse was gewekt. Want hoewel ik wist dat familie en god de twee belangrijkste zaken in het leven van een Colombiaan zijn vond ik deze samenkomst wel erg groot, dus ik volgde de menigte. Terwijl ik daar stond, in die overvolle kerk tussen de biddende mensen, opzoek naar de reden voor deze samenkomst klonk in de verte het geluid van de vele TV schermen waar het geluid aangezet werd. Iedereen draaide zich om en liep mij voorbij, de kerk uit. Daar stond ik dan, alleen in een kerk in Colombia. Niet geheel op mijn plaats volgde ik het Colombiaans voorbeeld, ik draaide me om en liep de menigte achterna. Want wat krijgt een Colombiaan een kerk uit? !Vamos a Colombia!